آن روز در عملیات کربلای یک برای آزاد سازی شهر مهران به همراه تعدادی از رزمندگان از جمله حسین نادری  و آقای شیبانی و کمال مرادی و شهید علی ژاله از ارتفاعی به سمت نیروهای خودمان باز میگشتیم و همینجور که می آمدیم من احساس کردم گلویم سنگین شد و نمیتوانم نفس بکشم. به نظرم رسید اشکال از چفیه ام است که آن را محکم بسته ام. دست انداختم شلش کنم که آقای شیبانی گفت بچه تو تیر خوردی نگاه کردم دیدم از دو طرف چفیه به شدت خون به بیرون میریزد. با دیدن خونها خودم را باختم و دستپاچه شدم، فکر کردم جدی جدی دارم شهید می شوم و دست و پاهایم شل شد تا جایی که بر روی زمین افتادم و دیگر نتوانستم بلند شوم. بچه ها زیر بغلم را گرفتند و چفیه رو باز کردند، خون زیادی می آمد. من را به آمبولانسی رساندند و به پشت خط منتقل شدم. به بهداری خط که رسیدم، می شنیدم که میگویند ایشان حالش خیلی وخیم است و میباید هر چه سریعتر توسط هلی کوپتر به بیمارستان منتقل شود و اسمم را جزو مجروحین بدحال نوشتند. دیگر چیزی نمیدیدم و فقط صداها را میشنیدم، بر روی برانکاد در حال حرکت به سمت هلیکوپتر بودیم که  یکی دیگر آمد و گفت این رفتنی است و تیر در بدجایی اصابت کرده، نمیخواهد با هلیکوپتر برود چون امیدی بهش نیست و کس دیگری را بفرستید که لااقل یکی را نجات داده باشیم. هر چه میخواستم بگویم بابا من رفتنی نیستم و اول من را بفرستید تا نجات یابم اما چون آنها خونریزی شدید را میدیدند و فکر میکردند گلوی من پاره شده بنابر این من را شهید حساب کردند. بالاخره با هلیکوپتر نرساندنم و همراه کسان دیگری مثل خودم سوار بر آمبولانس به بیمارستان ایلام اعزام شدیم. در آنجا یکی از راه رسید و یک آبمیوه ای به من داد، با خوردن آن سرحال شدم و انگار که هیچوقت مجروح نبودم. خون هم بند آمده بود. بلند شدم و بر روی تخت نشستم و به پرستار گفتم من طوریم نیست میشود برگردم. او هم به سرعت رفت و دکتر را آورد. دکتر معاینه کرد و گفت هنوز گرمی و نمی فهمی چه اتفاقی برایت افتاده. خلاصه به بیمارستان دادگستری تهران اعزام شدم و بعد از مدتی هم مرخصم کردند. جالبه که این تیر نجیب هنوز هم هیچ صدمه ای به من نرسانده.