تیم دیده بانی را در فاصله 300 متری اولین پل کانال زوجی توجیه نموده و خود برای دریافت فرمان ادامه مأموریت به طرف سه راهی شهادت محل استقرار حاج مهدی زندی نیا حرکت کردم. هنگامی که به آنجا رسیدم دیگر نای راه رفتن نداشتم. از صبح همش دویده بودم و آسایش نداشتم . علی رحیم پور از بچه های معاونت نیرو را دیدم که گفت خسته هستی بیا تا برایت یک کمپوت باز کنم. کمپوت سیب را باز کرد و من هم در حال خوردن بودم که مهدی زندی نیا فرمانده ام از راه رسید و گفت آقای میر بهرسی را ندیدی گفتم کنار سیل بند نزدیک سه راه نشسته بود، اگر بخواهید میتوانم با بیسیم خبرش کنم، گفتند نیاز نیست خودم میروم نزد ایشان.( میر بهرسی از بچه های خرمشهر بود که به عضویت سپاه در آمده و در ادوات لشکر 41 ثارالله فرمانده گردان ادوات سبک بود). من هم با ایشان رفتم تا اینکه به سه راهی مرگ رسیدیم  در همین زمان چشم مهدی زندی نیا به آقای حسینی مسئول نفربرهای زرهی خشایار که حاوی خمپاره اندازهای 120 میلیمتری بودند افتاد و بایک حالت خاص و با همان دست تکان دادنهای همیشکی که عادت ایشان بود  گفت هی هی تو آسمونها دنبالت میکشتم حالا روی زمین پیدایت کردم، بیا که کارت دارم. به فاصله 30 متری از سه راهی شهادت کنار جاده خاکی روی پل کانال ماهی به اتفاق تنی چند از نیروهای ادوات در حالی که موتور مهدی زندی نیا در وسطمان قرار داشت دور مهدی حلقه زده بودیم و آقای حسینی فرمانده نفربرها هم به جمع ما پیوست. در حالی که مهدی زندی نیا به شهید حسینی مسئول نفربرها و قاسم جرمشیر مسئول گروهان خمپاره انداز راهکارهای لازم را ارائه میداد یک گلوله از تانکهای بعثی به بلوکهای قرار گرفته در لبه کانال داخل سیل بند اصابت کرد و انفجار شدیدی صورت گرفت که تکه های ترکش و بلوک با شدت به جمع ما اصابت نمود و مهدی زندی نیا و حسینی که در معرض ترکش بیشتری قرار داشتند مورداصابت جدی قرار گرفته و ترکشها موجب شکافتن پهلو و ران حاج مهدی شدند و وی را در دم به شهادت رساندند. آقای حسینی هم پس از یکی دو دقیقه به شهادت رسید و بدینگونه یکی از مغزهای متفکر و مخترعان لشکر ثارالله و از فرماندهان با تدبیر و شجاع این لشکر به جمع همرزمانش پیوست و ما را برای همیشه از دیدار خود محروم ساخت. روحش شاد و یادش گرامی باد.