با گذشت 1400 سال از واقعه عاشورا، هنوز پیام اصلی این تراژدی که همان ذلت ناپذیری و استکبار ستیزی است، در گوش زمان طنین انداز است.

قیام عاشورا را پیروزی خون بر شمشیر می‌نامند، خونی که ریخته شد، تا عزتمندی و غیرتمندی نریزد، تا کرنش و باج دهی به ظالم طغیانگر برای همیشه ننگ محسوب گردد.

تعداد شهدایى که سرهایشان بین قبایل تقسیم شد و از کربلا به کوفه برده شد، 77 سر بود. تقسیم سرها به این صورت بود: «قیس بن اشعث»، رییس بنى‌کنده 13 سر، «شمر» رییس هوازن 12 سر و ...

افراد بسیاری در واقعه عاشورا به ایفای نقش در جبهه حق و باطل پرداختند. گروهی عاشقانه از حریم ولایت دفاع کردند و دسته دیگر، سرنوشتی ذلت‌بار را برای خود در دنیا و آخرت رقم زدند.

در روز نهم محرم (تاسوعای حسینی) شمر بن ذی الجوشن با نامه‌ای که از عبیداللّه داشت از «نُخیله» ـ که لشکرگاه و پادگان کوفه بود ـ با شتاب بیرون آمد و پیش از ظهر روز پنجشنبه نهم محرم وارد کربلا شد و نامه عبیداللّه را برای عمر بن سعد قرائت کرد. ابن سعد به شمر گفت: وای بر تو! خدا خانه‌ات را خراب کند، چه پیام زشت و ننگینی برای من آورده‌ای. به خدا قسم! تو عبیداللّه را از قبول آنچه من برای او نوشته بودم بازداشتی و کار را خراب کردی....